Projectenreis 2018
Hier is te lezen hoe het bestuursleden Dilia Hunsche en Peter Deurloo is vergaan in India.
Zaterdag 14 april
Op weg naar India snuffelen we her en der naar cadeautjes voor onze vrienden daar. En dan gebeuren er soms mooie dingen. Zo gaf Sjaak van de Outlet Heumen ons een fikse korting en een aatal gratis presentjes. Sparklies in Winkelcentrum Dukenburg gaf eveneens spontaan een flinke korting. Zo gaan we straks met een koffer vol cadeaus naar India.
Bedankt voor deze mooie sponsoring! De meeste cadeautjes gaan naar meisjes in Andhra Pradesh van wie de opleiding gesponsord wordt door Nederlandse donateurs.
Dinsdag 17 April.
Onze visa zijn binnen. Dat had veel voeten in de aarde. We hadden behoorlijk wat gedoe met het visumbureau waar het computersysteem uitviel en de werkgeversverklaring van de krant eerst wel en toen weer niet werd geaccepteerd. Peters baan als journalist levert steeds een hoop hoofdbrekens op. Sommige formulieren wel 6 keer moeten invullen en twee keer een hele dag in Den Haag doorgebracht.
Nu kunnen we vrijdag de paspoorten gaan ophalen. Maken we dan maar een leuke dag Den Haag of Scheveningen van.
India here we come!
Vrijdag 20 april
Vandaag naar Den Haag om de visa te halen en even naar het strand van Scheveningen om wat zon te halen.
En ook ons reisschema in India, zodat je kunt zien dat we niet luieren, maar keihard gaan werken!
Kijk 'Dancing in the girls shelter of Karunalaya'
Kijk 'Eating fruit at boys shelter of Karunalaya'
Vrijdag 27 april
And so it begins....
We are off to India. Met een slaperige kop om 3.30 uur in de auto naar Düsseldorf. En dan nu op het vliegveld met waarschijnlijk 1 van de laatste keren goede wifi.
De reis verliep voorspoedig, het vliegtuig had wat vertraging. De aankomst was geweldig. Niet alleen Paul Sunder Singh, maar ook sr. Rexline en een andere zuster stonden ons op te wachten in de klamme avondlucht van Chennai waar de hitte als een natte dweil vol warm sop in je gezicht kletst. Op het mobieltje geeft de app 31 graden aan met als 'gevoelstemperatuur'38 graden.
De zusters hebben bloemen meegebracht. De rolstoelbegeleider gaat er met onze koffers vandoor, gelukkig op de hielen gezeten door Paul. De man is erg enthousiast en heeft veel haast. Met de auto een rit van zuid naar noord in Chennai. Dat kost al gauw anderhalf uur. Paul is superhartelijk en ook het weerzien met chauffeur Hari is geweldig. Het is tijd om naar bed te gaan (met airco!).
Zaterdag 28 april
De eerste werkdag met twee overlegs. Na het ontbijt eerst naar de drogist en de bakker om cake voor het Karunalayateam te kopen. Daarna een ontvangst door de straatkinderen in het opvanghuis waar we met een klapconcert worden ontvangen en pennen en balonnen uitdelen.
Kijk 'Welcome clapping at Karunalaya.'
Vervolgens hebben we een ontmoeting met 11 mensen van het 30-koppige Karunalayateam. We doen een voorstelronde en vragen hun naar hun motivatie om voor Karunalaya te werken. Er is ook een ex-straatkind bij dat nu werkt voor de organisatie. We vragen hun naar het vervolg van het project van de schooltassen. Ieder jaar koopt Karunalaya er 500, gevuld met heel veel schoolspullen. Zouden de er misschien minder moeten zijn en dan aangevuld met andere nuttige zaken als schoeisel en uniformen?
Kijk 'Excited boys at Karunalaya boys shelter singing Vader Jacob'
Ze leggen uit dat dat een slecht idee is: het zou scheve ogen geven in de gemeenschap. Waarom krijgt het ene kind wel en het andere geen schooltas? Ze zeggen dat de tassen echt een motivatie zijn om naar school te gaan. Goede aanvullingen op de schooltassen zijn wellicht uniformen, maar dan alleen voor de straatkinderen uit het opvanghuis.Ook een daktuin wordt geopperd of een trainingsveld voor voetbal boven op het dak.
Na een heerlijke late lunch even een uiltje knappen en dan naar het volgende overleg. Over plannen voor een winkel als trainingsplaats voor straatkinderen dit maal. We spreken met de deskundigen die Paul daarvoor in zijn achterban heeft en met zijn vrouw Bakiyam die alvast een winkel is begonnen in hun eigen huis en die de manager van shop zou worden. We krijgen goede antwoorden op de vragen die we nog over dit project hadden.
We worden ervan overtuigd dat we dit moeten gaan doen. Het mes snijdt aan vele kanten: straatjongens en meiden krijgen een beroep geleerd, ze krijgen respect van de gemeenschap en Karunalaya krijgt een inkomstenbron. Het project is goed doordacht en eventuele valkuilen zijn zoveel als mogelijk afgedekt. De economische begeleiders van het project maken een solide indruk, net als de maatschappelijke begeleidster. De winkel die Bakiyam heeft gestart loopt al heel goed. Zo wordt ervaring opgedaan voor de shop op het eigen terrein van Karunalaya.
Kijk 'Through the streets of Chennai'
Zondag 29 April
Een heftige dag met een bezoek aan een wijk met hutten waar in een cycloon eind 2016 vele daken zijn vernield.
Schokkend om te zien dat veel mensen na een jaar nog steeds geen fatsoenlijk dak boven hun hoofd hebben. De overheid laat het hier tot op heden afweten. Amaidhi en Wilde Ganzen hebben toenertijds samen met onze donateurs 75 families van nieuwe dakplaten voorzien.
Toen was er veel onvrede omdat veel mensen meer dakplaten wilden en we zien nu ook waarom. Veel daken hebben een dakplaat en het zelf opgelost met plastic en bladeren. We willen de komende jaren ook deze mensen helpen vroegen de staf van Karunalaya een prioriteitenlijst met begroting in projectplan te schrijven: 1 de mensen zonder dak, 2 de mensen met gaten in hun dak en 3 de mensen wiens dak zo gerepareerd kan worden. ieder mens heeft recht op een droog huis, vinden wij.
Hier zagen we ook een vrouw met diabetes wiens voeten zo geinfecteerd waren dat de vliegen eromheen zoemden. Er is toegang tot een regeringsziekenhuis maar sloppenwijkbewoners hebben veelal geen geld voor wondzorgmaterialen. We hebben hier (prive) geld achtergelaten bij Karunalaya voor haar maar tegelijk met het besef dat dit ook eindig is, en dan? Heftig... We gaan proberen de komende jaren meer dakreparaties voor elkaar te krijgen in combinatie met het project: schooltassen voor straatkinderen.
Daarna bezoek aan het opvanghuis voor meisjes (leuk met liedjes en dansjes). Hier hebben we kleurboeken van donateurs en ballonnen van Wilde Ganzen gegeven en een voetbal en badmintonsets. De jongens ontvingen 2 cricket sets en een voetbal. Een gemengd voetbal team van straatkinderen van Karunalaya reist volgende week naar Moskou af om hier India te vertegenwoordigen in de international Streets Games for Streetchildren (gesponsord door een indiase sponsor). We hebben enkele meiden ontmoet en veel succes gewenst. Natuurlijk hebben we ook de tekeningen die vormelingen van de Johannes xxii Parochie in Beuningen gemaakt hebben aan hen overhandigd, waar ze erg blij mee waren. Tijdens elk vormsel is er zo een uitwisseling van tekeningen. ' savonds zaten we aan een heerlijk diner met onze lieve vrienden Paul en Bakiyam en hun kinderen.
Kijk 'Welcome song at Karunalaya girls shelter'
Kijk 'Dancing girls in the shelter of Karunalaya'
Maandag 30 april
Gisteravond begon het: diarree. Peter had waarschijnlijk ergens water gedronken dat verontreinigd was. Het resultaat was een nacht vol wc-bezoek en krampen. En vanmorgen ging dat gewoon door. We zouden naar Vijayawada vliegen en dat deden we dan ook. Normaliter is het Peter die Dilia duwt in de rolstoel op vliegvelden; dit keer waren de rollen omgedraaid (wel met hulp van het vliegveld personeel).
Op weg naar het vliegveld was het braken geblazen en zakte de ellende wat. In Vijayawada werden we opgehaald door zuster Rosie, een vrolijke flierefluiter, en Rajesh Dunna, de computerleraar van de Don Bosco School in PT Parru. Daar steunen we 37 arme meisjes met een beurs voor een Engelstalige opleiding. De sponsors zijn Nederlandse mensen en scholen.
Voor alle meisjes hebben we haarbanden, oorbellen en armbanden en stickers meegenomen, zodat er nauwelijks nog iets anders meekan. Ook zijn er tekeningen en kaarten van sponsors meegenomen. Er mag maar weinig gewicht in de koffer van de vliegmaatschappij. Onderweg halen we geld en nog wat extra cadeautjes . Ook wat toiletspullen die niet meekonden vanuit Chennai. Net als bij de eerdere bezoeken aan de jongens en meisjes van Karunalaya ontvangt een kleine delegatie ons met gezang en met rode en gele stippen op ons hoofd.
We krijgen een verse bloemenkrans omgehangen. Alle meiden zullen we overmorgen, woensdag zien en er een klein feestje van maken. De zusters hier en Rajesh ontvangen hun kado waar ze blij mee zijn. Wij zijn allebei moe van de reis en Peter nog steeds ziek. Dit verslag op internet zetten kost veel tijd; de verbinding is erbarmelijk. maar het lukt! Morgen gaan we er vrolijk tegenaan!
Dinsdag 1 mei
Sta op, verworpenen der aarde!
Happy Labour Day!
Peter nog aan de dunne, maar het gaat vooruit. Dilia nu ook aan de schijterij. Dat betekent rustig aan doen. En vooral veel eten en drinken weigeren. Het purified water dar de zusters heeben, is voor ons niet purified genoeg. Dat weigeren voelt niet fijn. Maar ja.
Na het ontbijt hebben we een bespreking over het sponsorproject. Het blijkt dat er nu ook huiswerkklassen zijn; een goede ontwikkeling. Thuis komt er vaak niets van studeren. De school wil graag meer kinderen van arme ouders opnemen, maar het geld ontbreekt. Voordat Amaidhi dit project begon, had de inmiddels opgeheven stichting Vrienden van PT Parru honderden kinderen in een sponsorprogramma. De laatsten van die kinderen studeren nu af. Maar wij kunnen dat soort aantallen niet sponsoren, helaas...
Kijk 'Meet the sisters of Patchala Thadi Parru'
In de middag een bezoek aan Brother Jack. Hij heeft een campus waar hij ouderen, zieken, gehandicapten en (wees)kinderen opvangt. Hij kleedt zich in jute zakken en is een bekeerde hindoe. Hij werd zien rn zou volgens de dokter sterven maar werd op wonderlijke wijze beter. Dat kwam door god, zo oordeelde hij zelf. Daarom bekeerde hij zich tot katholiek en liep met een kruis op zijn nek van de west- naar de oostkust van India. Hij kwam aan in Ponnur (Andhra Pradesh) en startte daar het werk dat hij nu doet. We hebben de 'ashram' van Jack bekeken. Indrukwekkend. We hebben gespeeld en gezongen met de kinderen. En we hebben cadeautjes en een hele hoop kleren achtergelaten.
Woensdag 2 mei
Vandaag een happy day: terugkomdag van de sponsormeiden van de Don Bosco School PT Parru. Veel filmpjes die het verhaal vertellen van blije kinderen die de kans krijgen hun talenten te ontplooien. Daar doen we het voor!
Beiden zijn we nog ziek. Diarree en zulks. Beetje slapje maar verder oké. Het mag de pret niet drukken. Want vandaag zien we de vruchten van ons werk. In totaal zijn er 54 meisjes in ons sponsorprogramma opgenomen. Daarvan zijn er 21 afgestudeerd, vorig schooljaar de eerste 16 - die werden gesponsord door de Paulus Mundial Stichting van de Wijchense Paulusschool. En dit jaar de tweede jaargang van 5 meiden - gesponsord door de Willem Isaak Rijndersschool, OBS De Kranepoort rn Marij de Vos. Al die meisjes kregen een opleiding van 8 jaar in het Engels. Een aantal van hen is doorgestroomd naar college!
Vandaag is een groot deel van de meisjes die afgestudeerd zijn en zij die nog studeren, naar de terugkomdag gekomen, ondanks de zomervakantie die hier nu gaande is. Ze krijgen elk persoonlijk sieraden van ons, betaald door hun sponsors. We vragen naar hun ervaringen, spelen spelletjes en zingen samen. Een aantal meisjes danst. Akhila Athota, gesponsord door de Kranepoort, heeft een groot danstalent en zou graag een dansopleiding gaan doen. We gaan proberen daar een sponsor voor te vinden. Wie dit leest en denkt: dat is wat voor mij, mag zich melden.
Na de lunch worden we in spanning gehouden. De afgestudeerden draaien een 'cultureel programma' in elkaar. Met toespraken, cadeaus voor ons en veel dansen natuurlijk. Dat is geweldig. Ook wij moeten speechen en Peter moet meedansen.
Alles wordt gefilmd en gefotografeerd door Rajesh en een van Don Bosco School afgrzwaaide student.
In de avond zijn we uitgenodigd bij Rajesh thuis. Daar snacken en drinken we en we ontmoeten de Bhavani, de vrouw van Rajesh, zijn moeder en George Babu, zijn broer. Zijn zus is non en wordt binnenkort bevestigd. Zij zit in een klooster ver weg. Ziet haar familie bijna niet meet. George doet de priesteropleiding bij de paters van Don Bosco. Hij wil later naar Australië, Japan of Nederland.
Kijk 'Sponsor girls playing game at Don Bosco School PT Parru'
Kijk 'Sponsor girls playing game at Don Bosco School PT Parru'
Kijk 'Twee danseresjes in PT Parru'
Kijk 'Afgestudeerde sponsormeisjes Don Bosco krijgen hun cadeautjes'
Kijk 'Sponsormeisjes bekijken hun cadeautjes'
Kijk 'Dancing and swinging at Don Bosco School PT Parru'
Donderdag 3 mei
Een topdag. Niet meer ziek en een geweldig mooi en indrukwekkend bezoek aan de projecten van SAFE Trust. Zelden een ngo gezien die zo professioneel werkt in India. Scholing voor kinderen van werkers in de steengroeven, microkredieten voor boerinnen, onderwijs voor gehandicapte kinderen, etc, etc.
We werden overal met open armen en veel eer ontvangen, terwijl Amaidhi vooral een bemiddelende rol heeft gespeeld, de afgelopen 3 jaar. Je wordt er helemaal verlegen van om als een soort koningspaar te worden ingehaald. We gaan zeker proberen organisaties in Nederland te interesseren voor SAFE Trust. Rabobank? ZLTO? Wilde Ganzen? CNV? Scholen? Er moet toch animo zijn voor dit geweldige werk?
Mary Indira en haar zon Anvesh bezaten veel land. Dat hebben ze in 1997 verkocht en van de opbrengst SAVE Trust opgericht, omdat ze zoveel armoede en ellende zagen waar ze wat aan wilden doen. Ze richten zich op dezelfde doelgroepen als Amaidhi en met 20 betaalde krachten en 30 vrijwilligers hebben ze al meer dan 50 projecten gerund. SAVE Trust is geen project van Amaidhi maar Dilia's privéproject. Zij heeft kunnen bemiddelen in een misverstand waardoor het Lilianefonds alsnog de opleiding van 5 gehandicapte studenten heeft kunnen sponsoren tot het einde. Er bleven echter een blind meisje (Nagalakshimi) en een jongen met spastische benen (Prabhu Teja) over, die net gestart waren met hun studie tot primary school teacher. Beiden al over de 20 jaar, dus ze vielen buiten de criteria voor sponsoring door het Liliane Fonds.
Het Nijmeegse fonds Frangipani heeft hun studie grotendeels gesponsord, aangevuld met geld van enkele bestuursleden van Amaidhi, op persoonlijke titel. Na 4 jaar corresponderen ontmoette Dilia hen gister, voor haar een ontroerende ervaring. Prabu Teja heeft afgelopen jaar lesgegeven op de school van mijnwerkerskinderen van SAVE Trust en rondt zijn laatste examens af. Dan kan hij een overheidsbaan krijgen. De overheid in Andhra Pradesh heeft allerlei voorrangsregels voor banen voor gehandicapten, als je arm bent en als je vrouw bent. Nagalakshimi heeft daar dan in juni, na de laatste examens, veel profijt van. Er zijn nog 3 gehandicapte studenten van 17 jaar die graag naar +2 (6 VWO) willen. Wellicht kunnen we hiervoor een fonds interesseren en privé met bestuursleden steunen. Onze peptalk-speech hier was wederom recht uit ons hart: 'Jullie tellen ook mee, ook al ben je gehandicapt, voor jou is het extra zwaar om een studie te doen (vanwege pijn, of bewegingsproblemen) dus het is extra lovenswaardig dat jullie nu slagen! Blijf doorzetten en in jezelf geloven want je bent het waard!'
SAFE Trust laat ons enkele plaatsen zien waar volwassenen en kinderen de steeltjes van pepertjes plukken. Wat doet SAFE Trust? 's Ochtends vroeg zoeken ze de families op, betalen de ouders 150 rupees per maand (een overheidssubsidie) in dagelijkse bedragen en nemen de kinderen mee naar hun school. Dit is dus het bedrag dat de ouders anders zouden mislopen maar nu dus wel krijgen met het voordeel dat de kids naar school gaan.
Ook hier wacht ons een hartelijke ontvangst met tekeningen, een spandoek, een ketting van bloemen. En we halen de lokale krant ook nog (zie foto van tekst in Telugu).
In onze speech richten we ons ook tot de ouders die erbij zijn en bedanken hen dat ze hun kinderen naar school laten gaan ipv kinderarbeid te laten verrichten. Ook wijzen we hen erop dat met verder doorleren, de kids later betere banen kunnen krijgen, een beter huis waar later deze dan inmiddels bejaarde ouders ook van profiteren omdat die bij hun kinderen intrekken. De hutten waarin de families wonen zijn erbarmelijk omdat de mensen van veld naar veld trekken.
's Middags bezoeken we de school voor kinderen van mijnwerkers, waar een gelijksoortige ervaring ons wacht. Gekwalificeerde vrijwilligers geven hen hier les. 's Avonds bezoeken we 2 dorpen en ontmoeten hier 2 groepen vrouwen van Farmer Production Units. Het fonds Castricum helpt Mutthathara heeft de helft van het project gesponsord en voor de andere helft is een banklening gebruikt. SAVE Trust geeft uit het gevormde fonds microkredieten. Sinds juni 2017 draait het en, als we de ervaringen van de vrouwen horen, is het tot nu toe een succes. De eerste oogst is binnen en elke vrouw heeft iets anders gekozen om te zaaien: bladeren (voor bij de curries en door de rijst), pepers en een andere vrouw verkoopt kokosnoten. Er melden zich meer vrouwen aan en het maximum aantal vrouwen per groepje mag volgens SAVE Trust niet meer dan 10 zijn. Overtollig geld wordt op de bank gezet waar van een deel wordt benut om andere vrouwen 'seed capital' te geven (revolving fund). SAVE Trust blijkt een dergelijk project al meerder keren uitgevoerd te hebben. Het einddoel is 500 vrouwen te bedienen. De vrouwen zijn erg enthousiast en wij ook, bij de tweede bijeenkomst is het hele dorp (300 mensen) komen opdraven.
Inmiddels is het flink gaan regenen maar gelukkig zit bijna iedereen droog. Waar we ook komen, telkens worden de zieken, en mensen met een probleem naar ons toegebracht, ook hier. Een oudere vrouw krijgt haar AOW niet van de overheid, heeft geen geld voor eten. Er blijken 50 mensen in die situatie te zijn. Na discussie wordt besloten dat ze gezamenlijk naar de panchayat, dorpsraad gaan om hulp te vragen. Prima! Het blijkt dat de mannen van de ondernemersvrouwen het prima vinden dat hun vrouwen met deze business starten. Niet vanzelfsprekend in een land waar mannen de macht bezitten en meer dan de helft van de mannen te veel drinkt....(en zo hun loon erdoorheen jaagt). Bij het kantoor van SAFE Trust aangekomen, bespreken we nog wat zaken rondom fondsen en het blijkt dat Dilia van nut kan zijn in het bemiddelen tussen hun organisatie en Europese fondsen. Het cultuurverschil is vaak erg groot waardoor Indiërs die projecten indienen, vaak andere termen gebruiken dan westerse fondsen en dat is lastig. We zijn erg onder de indruk van SAVE Trusts professionele manier van werken. We krijgen allerlei rapporten mee en veel cadeaus. Op het moment dat Amaidhi een project kan afsluiten, kunnen we voordragen aan ons bestuur om SAVE Trust op te nemen, is ons voornemen.
Kijk 'Children in Guntur rescued from child labour and going to school.'
Kijk 'Clapping dance at Save Trust Guntur'
Kijk 'Telugu song by rescued child labourers'
Lees meer over SAFE Trust
Vrijdag 4 mei
De hele dag onderweg van PT Parru naar Kamalapuram. Heerlijk, dat voelt als een vakantiedag na de vele projectbezoeken, speeches en interviews van de afgelopen week. Auto met Chauffeur en Rosie. De chauffeur heeft via zijn app een veel snellere route gevonden dan die wij hadden gevonden. Dat pakt echter anders uit (zoals zo vaak in India). De highway blijkt in reparatie en we moeten door de binnenlanden. Niet leuk voor de chauffeur. Wel leuk voor ons! Het betekent een rit door een prachtig groen boerenland met de gelegenheid om uit te stappen en tempels en andere bezienswaardigheden te bekijken. En apen! Uiteindelijk komen we uren later dan gepland aan in Kamalapuram. Daar worden we hartelijk ontvangen door zuster Leo Josphine, de beste vriendin van Rosie.
In Kamalapuram steunen we 10 health workers die, onder leiding van Leo Josephine, de dorpen trekken voor basiszorg en mensen doorverwijzen naar de kliniek St Joseph's Hospital. Ook sponsoren we de medicijnen die zij uitdelen. Op het terrein van de kliniek is ook een boarding school voor meisjes gevestigd.
Zaterdag 5 mei
Een korte terugblik op de afgelopen dagen, dit keer door Dilia. Tijdens onze projectbezoeken worden we altijd gevraagd om te speechen. Die gelegenheid grijpen we altijd aan om de mensen een 'missie' mee te geven. Hier is dat voor de meiden van grade 10 die afstuderen: ' ga door, met studeren, naar junior college +1 en daarna + 2 (Havo 5 en VWO 6) en misschien wel naar HBO of universiteit! Daarna kun je een betere baan krijgen, waardoor je je levensomstandigheden kunt verbeteren, je bent het waard.' Maar het is vaak moeilijk voor meiden na grade 10 om zich tegen hun ouders te verzetten die hen willen uithuwelijken. Vorig jaar is de eerste klas 10 van ons sponsorproject afgestudeerd en alle 16 zijn naar junior college. Wat fijn voor hen!
Kijk 'Foxy health worker shakes her money maker together with boy.'
Kijk 'Procession health workers St. Joseph's Hospital Kamalapuram
Kijk 'Speech sr. Leo at function health workers at St. Joseph's Hospital Kamalapuram
Kijk 'Foxy lady and hiphop boy at St. Joseph's Hospital Kamalapuram
In het gebied van de Don Bosco school zijn de meeste mensen arme coolies, daily wagers die werken op het land van de grootgrondbezitter. Om en om wordt hier rijst en pepers geteeld. Veel ouders willen hun dochter na 10th grade het liefst uithuwelijken. De zusters van de school hebben dit bij 1 meisje al 2 x weten te voorkomen. In de meeting met Sagaya Rani blijkt hoeveel de kosten van het schoolgeld zijn gestegen. Amaidhi kan alleen de schoolgelden voor een groot deel betalen, niet de book fees, noch de hostel fees (voor het hostel waar de meisjes verblijven). Maar de school is al blij met alles wat Amaidhi mbv sponsors bijdraagt. We laten sponsors een vast bedrag per schooljaar betalen en willen dit niet tussentijds verhogen. Ook is de inflatie in India erg hoog.
In het huidige schooljaar is de school ook gestart met tuition, huiswerkbegeleiding, op vraag van de ouders. Dit is een enorme steun in de rug voor de meiden en het betekent 2 uur per dag begeleiding en voor eindexamenkandidaten in grade 10, 3 uur. Goed idee, wel meer kosten.
We hebben met haar ook de mogelijkheden voor local fundraising door de school zelf besproken. Een keer per jaar de oud-studenten uitnodigen voor een leuke dag en hen een bijdrage vragen in de kosten, vindt Sagaya Rani een goed idee. Peter en ik vinden eigenlijk dat dit voor meer projecten van de congregatie Fransiscan sisters of St Joseph's zou moeten gelden; laat 4 of 5 zusters zich bezig houden met fundraising en bedrijven benaderen, netwerken en sponsors zoeken. Dit gaan we ook met moeder-overste op 9 mei bespreken.
Kijk 'Monkeys at the convent in Kamalapuram.'
En nu vandaag, in St Josephs Hospital. De ontvangst door sr Leo Josephine is geweldig, wederom een bloemenkrans, kaarsen met stip (bindi) op ons hoofd, we voelen ons zeer vereerd. Wat een gastvrijheid. De dag begint erg goed omdat een apenfamilie zich in de tuin redelijk vlakbij ophoudt en de kleintjes zwieren vrolijk door de bomen. Leo voert ze soms fruit. Vanochtend de ontmoeting met de 10 health workers. Dit zijn 2 verpleegkundigen, ziekenverzorgenden en ehbo'ers die in hun eigen dorp, vooral de dalits, kastelozen, zorg verlenen. Amaidhi betaalt jaarlijks hun onkostenvergoeding en medicatie en verbandmateriaal. Er is een heel programma met dansen, toneel, speeches, cadeaus. ZWO van de Ontmoetingskerk in Rijssen heeft in 2016 een hele grote donatie gedaan voor een verloskamer, medicatie voor 2016 en 2017, allerlei tests, verbandmaterialen, spuiten, naalden etc. In 2016 kregen we ook een mobiel echo-apparaat mee voor zwangere vrouwen. Dat gebeurde net na het projectenbezoek van onze bestuursleden Corrie en Jan, vandaar dat we dit nu pas kunnen overhandigen. Leo en de health workers zijn hier helemaal van ondersteboven. De echo kan dus mee de dorpen in, geweldig. Dat kennen ze hier niet in India. Morgen gaan we ook de dorpen in en gelukkig is er een zwangere vrouw die een check up nodig heedt. Ook wat duur wondzorgmateriaal en onze eigen kado's overhandigen we.
Het blijkt dat de kaarten met info over ziekten van ZWO (symptomen, medicatie, behandeling etc.) zijn gebruikt door het team dat hiermee naar 4 scholen is gegaan en afgelopen jaar voorlichting over ziekten en gezondheid heeft gegeven. Leo heeft het Engels eerst in Telegu vertaald. Prima initiatief! Ook de andere materialen, gekocht van de gift van ZWO, worden goed gebruikt, ze zijn er nog steeds blij mee.
We gaan zoals inmiddels gebruikelijk, ook met hen in discussie. Het blijkt dat de afgelopen 10 jaar (mijn laatste projectbezoek was in 2008, dat van Peter in 2014) de overheid een goede waterleiding heeft aangelegd en iedereen van gaspitten heeft voorzien. Waar wij in Nederland van het gas af gaan, zijn mensen hier er blij mee dat ze er aan kunnen... dat scheelt wel veel houtverbranding. Mensen worden al jaren door het team voorgelicht om niet meer in hetzelfde water te wassen, af te wassen, hun behoeften te doen en ervan te drinken. Door deze waterleiding zal dit geleidelijk in meer bewustwording en minder ziekten resulteren.
Peter kaart voorlichting over afvalverwerking aan. Het blijkt dat de overheid nu ook afvalboxen verstrekt, dat is ook een verandering. Maar geen afval om je heen weggooien, op straat, in de bus etc; is erg belangrijk en hier niet normaal. Het komt aan de orde en we hopen dat het team het oppakt.
Kijk 'Monkeys at the convent in Kamalapuram.'
's Avonds op bezoek bij een beedi factory in een moslimwijk; hier worden sigaretten van bladeren gerold. Voor 1000 sigaretten krijgen ze 160 rupee (2,33 euro). Dilia onderhoudt zich ondertussen met de lokale jeugd die ze een Amerikaanse handshake leert.
Zondag 6 mei
Dilia krijgt van Leo een acupuntuurbehandling die al wat resultaat lijkt te hebben. Leo heeft opleiding na opleiding gestapeld, de congregatie hecht grote waarde hieraan. Master psychologie, verloskundige en HBO-V-verpleegkundige en dus ook geschoold in alternatieve behandeling. Het lukt ons niet mee naar de mis te gaan. We hebben dringend geld nodig omdat we morgen hier vertrekken en gaan op ATM-jacht (pinautomaat). 15 ATM's en een rit van 2 x 30 km naar Kadapa later zijn we weer een desillusie rijker. Lege pinautomaten of onze Maestro card wordt niet geaccepteerd (hoewel dat wel staat aangegeven). Voor de Indiërs die hier wonen, is dit een veel groter probleem; ze gaan van ATM naar ATM om overal wat bedragen te pinnen en zijn hier uren mee bezig.
Maandag 7 mei
Een reisdag. Van het Holy Spirit Convent in Kamalapuram naar het St. Thomas Hospital in Chennai. Afscheid van de lieve en vrolijke Rosie en Leo Josephine. Leuke meiden die het goed naar hun zin hebben als zusters, al mochten de regels wel wat minder streng. Als Dilia het niet aan Auxilia had gevraagd, had Rosie niet drie dagen bij haar vriendin Leo mogen blijven die ze al 5 jaar niet had gezien. Dat is toch niet normaal!
Afscheid ook van de keukenhulp, de chauffeur, de bijrijder, de apen en de hond. Een chauffeur brengt ons comfortabel naar Chennai.
Onderweg rijden we door ruige natuur die nu hartstikke groen is (we komen normaal in een periode als alles dor en droog is). We kunnen eindelijk pinnen (na zo'n 15 pinautomaten te hebben bezocht) en we zien een heel bijzondere tempel.
Die is gewijd aan Sathiya Sai Baba. Dat is niet de krullebol met zijn opgeblazen kop die we in Nederland kennen als Sai Baba (corrupt als de neten en lijkend op Willibrord Fréquin) maar een soort Jezusfiguur. Het leven van deze heilige hindoeleraar is op de tempelmuren afgebeeld in een soort staties of stripverhaal. De bonte kleuren en beelden doen denken aan de oosterse sprookjes in de Efteling.
De reis verloopt voorspoedig en om 16 uur zijn we al in St. Thomas Hospital. In de buurt is het zo veranderd dat ik de grote weg (Great Southern Trunk Road) niet meer herken. Maar daar is wel een bekende oude watertoren. Dus maar even de weg vragen. En dan zien we dat we precies aan het begin van het weggetje dat naar het ziekenhuis leidt, zijn gestopt!
We worden met open armen ontvangen. We krijgen een luxe 2-persoonskamer in het ziekenhuis en nieuwsgierige verpleegsters komen ons om de haverklap bezichtigen met een of andere smoes. Schattig. Ook een hele lading nonnen komt ons begroeten. Echt erg leuk. En natuurlijk zien we dokter/zuster Rexline weer. Morgen gaan we het hebben over de watervoorziening van het ziekenhuis.
Dinsdag 8 mei
En dan is het zo ver. Na het ontbijt in het klooster naast het ziekenhuis gaan we vergaderen. Het ziekenhuis is verplicht zijn eigen rioolwater te zuiveren. Dat gebeurt nog niet, maar ze zullen niet veel langer uitstel van de overheid krijgen. We hebben een ontmoeting met de civiele man van het ziekenhuis en iemand van een rioolwaterzuiveringsbedrijf.
Ze hebben goed voorwerk gedaan en een installatie uitgekozen die past bij het ziekenhuis. Die kan het water zuiveren tot de kwaliteit die nodig is om het in de grond te laten zinken of om er de planten mee te begieten. Voor het water met chemicaliën en bloed is een aparte zuiveringsinstallatie nodig.
Wij leggen uit dat we het ziekenhuis willen verduurzamen. Daarvoor willen we een integraal plan. Daarin moet het ook gaan over regenwateropvang, -opslag, en -recycling. Het moet gaan over het drinkwater: moet er een nieuwe tankauto komen, kunnen we het grondwaterpeil verhogen? En het moet gaan over zonnepanelen voor elektriciteitsopwekking.
Ze gaan zo'n totaalplan maken. Het zal een gigantisch project worden waarvoor we grote fondsen willen gaan benaderen, wellicht ook op Europees niveau. Succes is niet verzekerd. Maar nooit geschoten is altijd mis.
De wifi op onze 'hotelkamer' wordt geïnstalleerd. Gewoon hop gisteren een gat door het kozijn geboord en een kabel getrokken en vandaag een modem eraan gehangen. Voor het zover was, kregen we nog even wifi via de iPhone van Vincent, de aardige it'er van het ziekenhuis. Hij wil graag naar Amsterdam dat volgens veel op Las Vegas moet lijken.
Om 4 uur gaan we de stad in met dokter Rexline; dat is haar favoriete vrijetijdsbesteding. Tot onze verrassing komt zuster Nirmala binnenwaaien, een van onze lievelingszusters. Zij is een ruige non. Reed vroeger op de motor tot ze door een vrachtwagen werd geschept. Ze overleefde tenauwernood. Sindsdien rijdt ze geen 'two-wheeler' meer maar ze heeft nog steeds haar op de tanden. Ze was de voorgangster van sr. Leo in Kamalapuram. Daar hebben we haar zo'n 13, 14 jaar meegemaakt.
Wat geweldig om haar te zien! Helaas is ze op doorreis naar Acharrapakkam. Daar zouden we haar kunnen bezoeken, maar het is ver en ons reisschema laat het jammer genoeg niet toe.
We gaan naar de winkelwijk T-Nagar, naar de monsterwinkel Saravana Stores. Dat is de V&D maar dan 20 keer zo groot en druk. Als je niet oppast wordt je er gillend gek. We kopen cadeautjes voor de kinderen met HIV/AIDS die we donderdag gaan bezoeken. De organisatie SIP biedt hen onderdak en we helpen deze om een nieuw huis te bouwen.
Kijk 'Saravanan Stores where you can lose your money.'
Na het shoppen, tracteren we Rexline en de chauffeur op een heerlijk vegetarisch dinner.
Thuisgekomen blijkt de wifi te werken. Hoera!
Woensdag 9 mei
Een volle dag. Vol met ontmoetingen, veel lachen en een enkele traan. We zagen apotheker Mani weer. Sinds 20 jaar onze vriend. We zagen zuster Selvi terug, met haar twinkeloogjes en haar aanstekelijke lach. Zij was de voorganger van Auxilia als hoofd van de Don Bosco School in PT Parru. Nu maakt ze deel uit van het management team van de congregatie Franciscan Sisters of St. Joseph.
We ontmoetten haar in het Generalate. Net als zuster Celie die we ook al 20 jaar kennen, echt een schat! Ook een oude bekende: zuster Prudentia, superslim en money wise. Een voor ons nieuwe zuster schuift ook aan: Shaila.
Met hen spreken we over de toekomst van de projecten en over manieren om fondsen te werven in India.
In PT Parru werkte zuster Angel totdat ze kanker kreeg. Ze werd behandeld en leek te zijn genezen. Maar nu is de kanker terug en niet meer te behandelen. Gelukkig kunnen we haar nog een keer een knuffel geven.
Al twintig jaar gaan we tijdens onze projecten op bezoek bij Gowri en Mani. Toen we hun voor her eerst ontmoetten, hadden ze een piepklein apotheekje aan Butt Road, vlakbij St. Thomas Hospital. We raakten in gesprek en het klikte goed. Een paar jaar later, gingen ze bijna failliet en we gaven hen wat geld uit onze eigen beurs.
Daarna ging het gelukkig weer bergopwaarts.
Ze kregen twee dochters. Ik had de eer de naam te kiezen voor hun eerste dochtertje. Ik noemde haar Nirmala Dilia, naar mijn favoriete zuster en mijn vrouw. De hindoepriester vond het goede namen en ze werd zo genoemd.
Intussen groeide de winkel. Ze kochten het buurpand en de apotheek werd twee keer zo groot.
Nu zien we Mani weer. Vrijdag zien we hem opnieuw, samen met Gowri en de dochters. Daar word je blij van.
En dan is er een bezoek van zuster Rita Michael, die 12 jaar moeder-overste was. Dit is een van de meest bijzondere Indiase vrouwen die we kennen. Scherpzinnig, zachtaardig, wijs. Ze heeft eigenlijk maar een uurtje tijd maar blijft gelukkig ruim 2 uur plakken. Ze is bewust op een school van de congregatie gaan werken op flinke afstand van Chennai. Twaalf jaar leiding geven, gaat je miet in de koude kleren zitten. Ze oogt ontspanner en glukkiger dan ooit. Een last is van haar afgevallen.
Wat een dag!
Wilde Ganzen en Amaidhi hebben de afgelopen 20 jaar bij St Thomas Hospital de volgende projecten gesteund: tuition, huiswerkbegeleiding in de sloppenwijken (verlichting en dakplaten zodat dit 's avonds en in de moesson mogelijk was), een tractor voor de boerderij van het ziekenhuis waarvan de oogst verkocht werd en opbrengsten terugvloeiden naar het ziekenhuis. Verder aanschaf en vervanging na de cycloon van zonneboilers voor het St Thomas Hospital, weeshuis en bejaardenhuis (warm water), inrichting van het bejaardentehuis mbv Yaluva, en wederopbouw na de overstromingen van de rivier.
Mensen werden eind 2015 letterlijk uit hun huizen en hutten gespoeld 's nachts omdat de dam doorbrak en de overheid toen ook de andere sluis openzette waardoor de rivier wekenlang wijken blank zette, soms meters hoog. Vooral de huttenbewoners raakten alles kwijt. Toen zijn er 800 schooluniformen voor kinderen uit krottenwijken en de bouw van een personeelsverblijf bij het bejaardentehuis gebouwd voor personeel van het ziekenhuis dat hun huizen verloor en hier naar toe verhuisde.
Gebroeders van den Bosch stichting gaf steun voor de schooluniformen en SMK betaalde noodhulp/medicatie na onze bemiddeling.
In het begin ondersteunde Amaidhi ook medische materialen van St Thomas, de laatste tien jaren is ons beleid erop gericht het ziekenhuis duurzaam en eco vriendelijk en daardoor financieel zelfstandiger te maken. De zonneboilers passen in dit beleid en het nieuwe project : waterzuivering/rioolzuivering ook. De aanleiding is: Dit armenziekenhuis met poli, verpleegkundigen school en klooster verbruikt 80.000 liter per dag en moet 9 maanden per jaar water kopen. Er is een tankauto die water put uit bronnen van andere locaties van de congregatie en dit vervoert naar St Thomas Hospital. Echter, de tankauto dateert uit 1997, betaald door SMK na onze bemiddeling en is nog te handhaven tot 2020.
Ook blijft het water aankopen in deze grote hoeveelheden nog steeds nodig. Een enorme kostenpost waarover we morgen, een 2e overleg hebben. De overheid legt vooral veel regels op qua waterzuivering etc maar subsidieert niet want dit is een particulier, armenziekenhuis dat geld binnenkrijgt met behandeling van helaas maar enkele rijke patienten. Dokter Rexline is de laatste jaren meer en meer aan het outsourcen: scan afdeling, cardiologie etc.
Donderdag 10 mei
Vandaag een bezoek gebracht aan ons opvanghuis voor kinderen met aids/ HiV van South Indian Positive Network (SIP).
We worden hartelijk ontvangen, delen kado's uit en spelen met de kids.(NB de kado's worden niet vanuit Amaidhi's geld betaald, maar privé).
Noori, transgender en de charismatische directrice en Saravanam geven heldere antwoorden op onze vragen. De bouw ligt nu een aantal maanden stil en wij vanuit Amaidhi vragen naar hun fondsenwerving. We zijn van mening dat fondsenwerving vooral hun verantwoordelijkheid is, waarbij wij ondersteuning bieden. Ze hebben veel initiatieven ontplooid op di gebied en zijn er dagelijks mee bezig.
De begane grond van de nieuwe locatie staat er. Het voorstel van SIP is om die af te bouwen met ons geld en geld uit India (eigen fondswerving) en hiernaar toe te verhuizen. Dat zou betekenen dat de huur van de huidige locatie opgezegd kan worden. Wij gaan dus kijken en onderzoeken of het ook realistisch is.
Kijk 'Noori Saleem vertelt over SIP Memorial Home.'
Vrijdag 11 mei
Meeting the family Kandan. Apothekers-echtpaar Gowri en Mani en hun dochters. Stopten ons vol met lekkers. Na 4,5 jaar afwezigheid hebben we bijgekletst over kinderen, business en studie. En we moeten volgende keer echt bij hun thuis komen eten, zoals Peter 4,5 jaar geleden deed. We gaan dat zeker doen.
Het is tijd voor de laatste bespreking over het waterproject van St Thomas Hospital. Ze beloven om begin juni met een totaalplan te komen. Dan kunnen wij in Nederland aan de slag met het benaderen van fondsen en vrienden van het ziekenhuis. We drukken Rexline meermaals op het hart om een lijst te geven van al haar donateurs. Die willen we allen om steun vragen. Ook de top van de congregatie wil alle zeilen bijzetten om steun voor dit megaproject te verwerven. En dat zal nodig zijn. Alle bijdragen zijn welkom! Dus wie zich geroepen voelt.....
De tijd is gekomen voor shopping in a big way. Cadeaus voor onze kinderen, hun oppassers, familie en vrienden. En voor onszelf. De druk is eraf. We zijn klaar!