Projectenreis 2015

Onze bestuursleden Corrie en Jan Vincent zijn woensdag 16 december 2015 in India aangekomen voor een reis langs onze projecten. Zij beleven de nasleep van de enorme overstromingen in Chennai. Hieronder vindt u het verslag dat ze na terugkomst schreven. Daaronder volgen hun indrukken tijdens de reis.

Hieronder het verslag dat onze bestuursleden Jan en Corrie Vincent schreven van hun projectenreis:

Op 17 december heeft chauffeur Raja Thirumalai ons van het hotel in Bangalore afgehaald en zijn we via Vanyambadi – waar we zùster Nirmala een kort bezoek hebben gebracht – naar Chennai gereden. We hebben overnacht in het huis van Raja.

Op 18 december zijn we naar St. Thomas Hospital gereden, waar we heel hartelijk ontvangen werden door zuster Rexline, de andere zusters en de leerlingverpleegsters. Zuster Rexline heeft ons verteld over de overstroming. Hoe ze God dankt dat het ziekenhuis op miraculeuze wijze gespaard is gebleven, terwijl het midden in het overstromingsgebied lag. Daardoor was zij in staat in samenwerking met het leger mensen naar het ziekenhuis te laten brengen.

Ongeveer 1000 mensen hebben daar veiligheid gevonden en eerste hulp ontvangen. Zuster Rexline heeft ons die ochtend ook meegenomen naar de slums, waar de mensen het hardst getroffen waren. We hebben daar emmers uitgedeeld, gevuld met een lungi (omslagdoek voor mannen), bedsprei, handdoek, sari etc. Er zijn ook voedselpakketten uitgedeeld. Zuster Rexline heeft alles uit de kast getrokken (uit ziekenhuisvoorraden) om eerste hulp aan de getroffenen te geven. Je ziet dat ze daar van geniet. Dit is haar taak, haar missie, haar opdracht van God. Een erg inspirerende vrouw.
We hebben die dag ook een bezoek gebracht aan zuster Rita (de moeder-overste) en de andere zusters. Overal werden we hartelijk ontvangen met alle egards en lekkernijen. Zuster Rexline heeft met ons rondgereden in het getroffen gebied. Het water was gezakt, maar we konden aan het afval in de bomen zien hoe hoog het water had gestaan. Mensen waren bezig de rommel op te ruimen, nog bruikbare spulletjes te zoeken tussen de rommel en hun leven weer op te pakken. We zijn later op de middag nog naar het baby-opvanghuis geweest op Thomas Mount, waar babies worden opgevangen die te vondeling zijn gelegd, of bij het afval zijn gevonden. Voor de gezonde babies verwacht men in India nog wel adoptiegezinnen te kunnen vinden, maar voor de gehandicapte kinderen wordt dat veel moeilijker. Wat brengt de toekomst voor deze kinderen?

Op 19 december hebben we een bezoek gebracht aan Noori. Zij heeft de leiding van het SIP Memorial Home, een opvanghuis voor kinderen met hiv/aids. We hebben kennis gemaakt met haar stafleden en een eerste aanzet gedaan om het contract voor de bouw van een nieuw opvanghuis door te spreken. Daarna zijn we een kijkje gaan nemen bij de grond, gelegen in Cholavaram, een stadje iets ten noorden van Chennai . De grond is rustig gelegen, net iets buiten het dorp tussen de rijstvelden. Er zijn verschillende scholen in Cholavaram, een zelfs op loopafstand, een ziekenhuis, een politiebureau, een bushalte, winkels, etc.

We hebben die dag nog geprobeerd om Paul Sunder Singh (de directeur van straatkinderenopvang Karunalaya) te bereiken. Het is niet meer gelukt Paul te zien. Wel zijn we nog even naar Karunalaya geweest en hebben daar de jongens ontmoet en Paul’s vrouw Bakiam. Ook daar weer een hartelijke ontvangst.

Op 20 december zijn we teruggegaan naar SIP. Er was die dag , in het kader van World Aids Day, een bijeenkomst voor hiv-geïnfecteerden, die getroffen waren door de overstroming. Voor hen had SIP een eerste hulppakket met kleding en voedsel, die we samen met Noori en haar staf hebben uitgedeeld. Na de bijeenkomst, waar we ook andere sponsors van SIP hebben ontmoet, hebben we een bezoek gebracht aan de kinderen. Een leuke ontvangst. Er was een gesponsorde maaltijd voor alle kinderen. Na het eten hebben we cadeautjes uitgedeeld, met de kinderen gespeeld en foto’s gemaakt. De cadeautjes: voor Noori een fototoestel, voor de jongens en de stafleden een horloge en voor de meisjes bangles. Het was een leuk en warm bezoek. Een van de verzorgsters was nog steeds dezelfde. Een van de stafleden was overleden.

Op 21 december hebben we de moeder van Raja bezocht, die als een soort maatschappelijk werkster in de buurt hulp verleent. Zij waren zelf ook getroffen door de overstroming. Het water stond ongeveer tot het middel in hun piepkleine huisje. Raja moest de auto nog laten keuren en de benodigde papieren verzamelen om permits voor Andhra Pradesh te kunnen krijgen. Na de lunch zijn we vertrokken richting P.T. Parru (in Andhra Pradesh). In Nellore hebben we overnacht.

Op 22 december zijn we doorgereden naar P.T. Parru naar de zusters en de meisjes van de Don Bosco English Medium School. Ook hier weer een hartelijke ontvangst. De kinderen kwamen aangestormd op het moment dat we het terrein opreden. Geweldig, je voelt als een koning of koningin, zoals je daar onthaald wordt. In de middag was er een repetitie van de kerstviering die de volgende dag zou plaatsvinden. Na de repetitie hebben we de cadeautjes uitgedeeld en foto’s gemaakt. Het was erg leuk om met de meisjes samen te zijn. Ze zingen en dansen en weten niet van ophouden. Toen het voor hen tijd was om naar bed te gaan, waren wij ook moe en aan slaap toe.

De volgende dag, 23 december, zijn we eerst op bezoek geweest bij Brother Jack. Hij woont in de buurt van P.T. Parru en heeft daar een tehuis voor allerlei soorten mensen: ouderen die alleen zijn of die in de steek gelaten zijn door hun familie. Aangerande en soms hevig getraumatiseerde vrouwen, psychiatrische patiënten, kinderen van overleden mensen, gehandicapte kinderen, etc. Hij hoeft voor het huis geen huur te betalen en probeert van spontane giften dit huishouden te runnen met hulp van de dorpsgenoten. Daarna zijn we op bezoek geweest bij “ons” meisje Arun (wij sponsoren haar opleiding). Zij was voor het eerst ongesteld geworden en dan moet een meisje thuis zijn bij haar moeder. Het hele dorp liep uit om de sponsorouders van Arun te zien.

Op 23 december in de middag vindt de Christmas celebration plaats. De pastoor van de kerk is uitgenodigd, Brother Jack was aanwezig en natuurlijk alle kinderen van de school. Na de kerstviering moesten de meisjes zich klaarmaken om naar huis te gaan. Wij hebben tussen 16.00 uur en 19.00 uur afscheid genomen van de meisjes, hun ouders fijne kerstdagen en gelukkig nieuwjaar gewenst. Toch bleven er nog een stuk of 10 over, die pas de volgende dag naar huis konden. Daar hebben we ’s avonds nog mee gedanst en gezongen.

Op 24 december hebben we afscheid genomen van de zusters en van de nog overgebleven meisjes. Zuster Auxillia (hoofd van het klooster in PT Parru) was de avond tevoren al vertrokken naar haar familie. We hebben bij haar 35.000 Rps achtergelaten om nog een iets voor de meisjes te kopen, b.v. spellen, een computer of iets anders wat ze leuk vinden. Ze zou nog laten weten wat ze hiervoor gekocht heeft. We hebben in Andhra Pradesh wat kleinere wegen gereden, een vogelgebied bezocht en een wildlife park, maar Andhra Pradesh is nou niet bepaald een toeristische staat.

We hebben nog een Zuid-Afrikaan ontmoet: Pierre Claassen, die bezig was met een enorm project om een 43 km lange tunnel te graven om water van het ene dal naar het andere dal te brengen. Er ontstonden echter problemen met de vervanging van de lopende band. Niemand wilde de hiervoor benodigde materialen betalen, dus lag het werk al een half jaar stil.

Op 29 december kwamen we in Kamlapuram aan bij zuster Elizabeth en zuster Leo. Ook hier weer een grootste ontvangst in hun spiksplinternieuwe zusterhuis. Het zag er allemaal prachtig uit. Zuster Elizabeth heeft ons alles laten zien, het huis, de tuin, het ziekenhuis etc. Een schat van een mens.

Op 30 december in de morgen zijn we bij het zusterhuis opgehaald door de health workers (gezondheidswerkers die een soort ehbo verrichten in de dorpjes rond Kamalapuram) en onder een baldakijn begeleid naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis was een officiële ontvangst door de health workers. Zij hadden een heel programma opgesteld. Zij hebben zich individueel aan ons voorgesteld, er werd gebeden, gezonden en gedanst en cake gegeten. De health workers hadden ieder twee dorpen onder hun hoede, sommige hadden één groter dorp. Wij hebben alle health workers een sleutelhanger gegeven met een ledlampje erin voor hun donkere tochten naar de dorpen. De materialen die de health workers hebben, zijn maar minimaal. ‘s Avonds neemt zuster Elizabeth ons nog mee naar een van de dorpen en naar een nabijgelegen tempel.

Op 31 december, Jan’s verjaardag, zijn we teruggereden naar Chennai, nadat we eerst taart hadden gegeten bij de zusters. Eerst even bij de familie van Raja aangeweest, want die had zijn vrouw en kind gemist. Ook daar werd weer taart genuttigd. Aan het eind van de middag heeft Raja ons naar St. Thomas Hospital gebracht, waar we de laatste dagen van ons verblijf hebben geslapen. Ook hier werden we weer warm ontvangen en ... met taart natuurlijk. Oud en Nieuw werd vanwege de overstromingen niet zo uitgebreid gevierd, hoewel er om 12.00 uur wel vuurwerk werd afgestoken in de buurt.

Op 1 januari was Raja vrij. We zijn ’s morgens met de zusters naar de kerk geweest en daarna hebben we een uitstapje gemaakt naar het bejaardenhuis in Chabarambakkam. Twee zusters hebben ons begeleid. Er waren een aantal bewoners, maar ook patiënten voor de afdeling fysiotherapie. Ook dit gebouw was gespaard gebleven, hoewel de hele verdere omgeving overstroomd was geweest, want ze waren vlakbij de rivier.

Op 2 januari gaan we terug naar Noori om te kijken in hoeverre we de afspraken die we eerder hadden gemaakt bevestigd te krijgen. We nemen stap voor stap het contract nogmaals met hen door. Het bouwplan is nog niet klaar, dat heeft toch iets meer tijd nodig. Maar wij hebben wel de indruk dat ze behoorlijk aan de weg timmeren. Zij hebben alle officiële zaken in gang gezet. De bouwtekening is bijna klaar. De bouwvergunning wordt aangevraagd. Ze zijn bezig offertes aan te vragen, een opzichter te zoeken. Zij willen de bouw in eigen beheer realiseren. Ze zijn bezig met fund-raisingactiviteiten om het bedrag wat ze te kort komen voor de bouw bijeen te krijgen. We sturen separaat nog een officieel rapport hieromtrent door, wat we op de vergadering kunnen bespreken. Uiteindelijk hebben wij en Noori het contract ondertekend en hebben we symbolisch een zware granieten kei overhandigd als symbool voor het vele zware werk wat nog gedaan moet worden voor de realisatie van de bouw. Aan het eind van de middag hebben we ons oude huis in Neelankaraai bezocht (we hebben een aantal jaren in Chennai gewoond) en hebben we een leuk bezoek gehad bij “ons oude personeel”. Een heel eenvoudig gezin met 1 afgestudeerde dochter en twee nog naar school c.q. college gaande zonen. Wat zijn we trots op ze!

Op 3 januari gunnen we Raja nog een dag vrij, voordat hij ons weer naar Bangalore moet rijden. Na de H. Mis lopen we van het ziekenhuis naar St. Thomas Mount. In de middag bezoeken we met zuster Rexline nog een weeshuis van St. Thomas Hospital. Hier hebben ze alles goed voor elkaar, goed georganiseerd en alles is heel netjes. Ook gaan we nog naar een kapel en doet zuster Rexline haar ronde bij allerlei bekenden die ze tegenkomt.

Op 4 januari nemen we ’s morgens afscheid van zuster Rexline en de andere zusters. De lege koffers zijn weer gevuld met cadeautjes, voor ons maar ook voor Dilia en Peter (bestuursleden van Stichting Amaidhi). Onderweg naar Bangalore bezoeken we nog het dorp van de schoonfamilie van Raja in de bergen.

Op 5 januari om 2.45 uur vliegen we terug.

Lees hier een verhaal van de plaatselijke nieuwswebsite over de ervaringen van Corrie en Jan.

download pdf-bestand: Interview met Corrie en Jan